အင္းေလးသို႔
ေလွ်ာက္လည္ရင္ အလိုေတာ္ေပါက္ဘုရားသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ အင္းေလးသို႔ ကြ်န္မ
တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဘူးေခ်။အင္းေလးေရာက္လွ်င္ အႏွံ႔ေလွ်ာက္လည္ၿပီး
ေဒသအစားအစာေတြ အစံု စားမည္ဟု မေရာက္ခင္ကတည္းက ကြ်န္မက
က်ံဳး၀ါးထားသည္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ဘုရား အေနာက္ဘက္ရွိ ေဈးတန္းထဲမွ
ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ေန႔လည္စာစားရန္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ကြ်န္မႏွင့္ အတူ ပါလာေသာ
ကိုစိုးႏိုင္က သန္႔စင္ခန္းသို႔ ထြက္သြားရာ ကြ်န္မႏွင့္ ဆိုင္ရွင္ရွမ္းမႀကီးသာ
က်န္ရစ္ ခဲ့ေလသည္။ ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးက
ကြ်န္မအား ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေဒသခံစာ စားသြားဟုဆိုကာ
မီႏူးခ်ေပးေလသည္။ အစားအေသာက္ မီႏူးစာရင္းကို ဖတ္ရင္း မ်က္စိက်သြားသည္က
ငါးဒုကၡႏွင့္ ေရဘဲေၾကာ္။ ဆိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးက ညီမ ေလး အင္းစာ အေနနဲ႔ေတာ့
ငါးဒုကၡနဲ႔ ေရဘဲေၾကာ္ ရတယ္။ ငါးဒုကၡေလး စားၾကည့္ပါ။ ဒီ ေဒသမွာပဲရတာ။ ငါးေသးေသးေလးေတြကို
ရွမ္းငါးပိနဲ႔ ေၾကာ္ ထားတာဟု ဆိုသည္။ ကြ်န္မက ငါးဆိုလွ်င္ ငါးသလဲထိုး မွလြဲ၍ ငါး
အေသးေလးေတြ မႀကိဳက္ ယံုသာမက ေၾကာ္ထားလွ်င္ပိုလို႔ပင္ မႀကိဳက္သျဖင့္ ငါးဒုကၡ အေပၚ
စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့နည္း သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္မက ေရဘဲေၾကာ္ကေကာဟု ေမးေသာ အခါ
အေဒၚႀကီးက ညီမေလး၊ ငါးဒုကၡေလး စားၾကည့္ပါ၊အင္း ထဲမွာမွ စားရတာ။ ေရဘဲေၾကာ္ ကေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ေဆာ့နဲ႔
လံုးေၾကာ္ ထားတာ။ ေရဘဲေၾကာ္က ကြ်န္မ အႀကိဳက္ေၾကာ္ထားသည္ျဖစ္၍ ကြ်န္မ ေရဘဲေၾကာ္ကို
မဲအျပည့္ ေပးကာ ေရဘဲေၾကာ္တစ္ပြဲႏွင့္ ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္ တစ္ပြဲ မွာလိုက္ သည္။
ကိုစိုးႏိုင္ကမူ ျပန္ေရာက္ လာေသာအခါ ရွမ္းထမင္းသုတ္ တစ္ပြဲမွာလိုက္သည္။
၁၅မိနစ္ခန္႔ၾကာ
ေသာအခါ ပူပူေႏြးေႏြး နီနီရဲရဲ ေရဘဲေၾကာ္ ႏွင့္ ရွမ္းထမင္း ခ်ဥ္ေရာက္လာ သည္။
ေရဘဲေၾကာ္သည္ အသား တံုးေလးမ်ား ေသးေသးတံုး၍ ခ်ိဳခ်ဥ္ေဆာ့ႏွင့္ လံုး၍ ေၾကာ္ထား
ျခင္းျဖစ္သည္။ အသားမွာၾကက္ သားထက္ႏူးညံ့၍ ထင္ထားသည္ ထက္ ပိုလို႔ ေကာင္းမြန္သည္။
စားေကာင္းသျဖင့္ ရွမ္းထမင္း သုတ္ တစ္မ်ိဳးတည္း မွာထား ေသာ ကိုစိုးႏိုင္အား
''ကိုစိုးႏိုင္၊ စားပါဦး၊ ေရဘဲ ေၾကာ္က စားေကာင္းတယ္။'' ကိုစိုးႏိုင္က
အင္းမလႈပ္ အဲ မလႈပ္ႏွင့္ အတံုးေသးေလးတစ္တံုး ယူစားသည္။ ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္ႏွင့္
ေရဘဲေၾကာ္ကလည္း အေတာ္ပင္ လိုက္ဖက္ၿပီး ဂ်ဴးျမစ္ ျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြး လက္လက္ ဆက္ဆက္၊
ရွမ္းခ်ဥ္ ႏွင့္ င႐ုတ္သီးေထာင္းတို႔
ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ေန႔လည္ စာက အေတာ္ပင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္သြားေခ်သည္။
ေဈး သက္သက္သာသာႏွင့္
ဗိုက္ ေဖာင္းေအာင္ စားလိုက္ရသျဖင့္ ကြ်န္မ အေတာ္ပင္ ေက်နပ္သြား ခဲ့သည္။ ကြ်န္မ
ပီတိက ညေနအထိ မေပ်ာက္ေသး၊ ရွမ္းစာ စစ္စစ္ကို ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ရွမ္းစစ္စစ္ ေရာင္း
သည့္ ဆိုင္တြင္ စားလိုက္ရျခင္း၊ တျခား ေဒသတြင္ မေတြ႕ဘူး သည့္ ေရဘဲအား စားဖူး
လိုက္ျခင္း စသည့္ အေတြးက ေခါင္းထဲမွမထြက္ေသး ေခ်။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္မ အမၾကီးကဲ့သို႔
ေနသူ အစ္မ မေစာမြန္သိမ့္အား အားရပါးရ ေဖာက္သည္ျပန္ခ် သည္။
''အစ္မေရ၊ ညီမ ေန႔လည္က ေရဘဲေၾကာ္နဲ႔ ရွမ္းထမင္း စားခဲ့ တယ္သိလား''
ဤတြင္ သူက မ်က္ေမွာင္ႀကီး က်ံဳ႕၍
''နင့္ကို ကိုစိုးႏိုင္က ေရဘဲ ေၾကာ္ ၀ယ္ေျြကးတာလား။ ကိုစိုးႏိုင္က ငါနဲ႔သြားေတာ့
တစ္ခါ မွ မစားဘူး၊ နင္နဲ႔က်ေတာ့ စားတယ္ေပါ့ç
တခုခုေတာ့ျဖစ္ေခ်ၿပီ။ သို႔ႏွင့္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၿပီး...
''အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ညီမမွာထားၿပီးမွ သူေရာက္လာ တာ၊ ညီမမွာတာ
သူမသိလိုက္ ဘူး။''
''ေအး အဲလိုျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ငါတို႔သြားရင္ေတာ့ တခါမွ မစား ဘူး။
ေရဘဲေၾကာ္က အင္းေလး က ေရေပ်ာ္ငွက္မ်ား ဆိုၿပီး ေဘးမဲေပး
ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ေတာ႐ိုင္း ငွက္ေတြကို ငွက္မုဆိုး ေတြက ခိုးေထာင္ဖမ္းၿပီး
ေရာင္းေန တာဟဲ့။ ေရာင္းတာ ေတြ႕ရင္ ဖမ္းမယ္ဆိုၿပီးေတာင္ အမိန္႔ထုတ္ ထားတာ၊
ပညာေပးတာ၊ အေရးယူတာေတြေတာင္ လုပ္ေန တယ္''
ေဘးမဲ့ေပးထားသည့္
ေရေပ်ာ္ငွက္မ်ားဆိုသည္မွာ ဆိုက္ေဘးေရးယားေဒသဘက္မွ
ေဆာင္းခုိရန္လာသည့္ ဧည့္သည္ငွက္မ်ားျဖစ္ေခ်သည္။
ထိုငွက္မ်ား အင္းေလးကန္ေဒသသို႕ လာေရာက္ခ်ိန္တြင္က်က္စားတတ္သည့္ ေနရာမ်ားအား
ေဘးမဲ့ေတာျပဳလုပ္ ၍ ပစ္ခတ္ဖမ္းယူျခင္း မခံရေစရန္
ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ေစာင့္ေရွာက္ေနသည့္ၾကားကပင္
ငွက္မုဆိုးမ်ားက ေရၾကက္ (Common Moorhen or Gallinula chloropus)၊ ေရၾကက္ရင္ျဖဴ (White
breasted water-bird or Amaurornis phoenicurus)
၊ မယ္ညိဳ (Purple Swamp Hen or Porphyrio porphyrio)၊
ေရငံုး (Water Rail or Rallus aquaticus)၊
ငွက္နီမ (Ruddy-breasted Crake or Porzanafusca)၊ ေရၾကက္ျမီးခဲ ( Black-tailed
Crake or Porzana bicolor)
ႏွင့္ ေရၾကက္ညိဳ (Brown Crake Porzanaakool) တို႕အား ေထာင္ဖမ္းကာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားသို႕ ေရာင္းခ်လ်က္ရွိသည္။ ကြ်န္မစားခဲ့မိသည့္
ေရဘဲသည္ လည္း ေဘးမဲ့ငွက္တစ္မ်ိဳး
အပါ အ၀င္ျဖစ္သည္။
ငွက္မ်ားေဘးမဲ့ေတာထဲမွ
ေရ ေပ်ာ္ငွက္မ်ားဟူေသာ စကားလံုးက ကြ်န္မငယ္ထိပ္ကို သံတုတ္ ႏွင့္ ႐ိုက္လိုက္ သလို
ခံစားလိုက္ရ သည္။ ဒါမ်ိဳးက တာ၀န္ႀကီး သည္။ ျပန္ေတြးၾကည့္မွ ဆိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးက
ကြ်န္မေရဘဲေၾကာ္ စားမည္ကို ကိုစိုးႏိုင္ႏွင့္ပါလာသူ မို႔ အင္းမလုပ္ပဲ ငါးဒုကၡကို
အဆိုျပဳေပးေနခဲ့သည္။ ကိုစိုးႏိုင္ ကလည္း သစ္ေတာမွ ၀န္ထမ္း တစ္ဦး၊ ပတ္၀န္းက်င္
ထိမ္းသိမ္း ေရး သမားတစ္ဦး ဆိုလွ်င္ မမွား။ ေန႔စဥ္အင္းထဲ၌ လွည့္လည္၍ သစ္ေတာ
ထိန္းသိမ္းေရး၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ဇီ၀မ်ိဳးစိတ္မ်ားထိန္းသိမ္းေရးႏ
ကြ်န္မအေနျဖင့္
စစၾကားခ်င္း မစားေကာင္း ေသာအသားကို စားမိၿပီဟူသည့္ အေတြး၀င္လာ သည္။ အကယ္၍ ဤေရဘဲသည္
ရွားပါးတိရိစၦာန္ျဖစ္ေနခဲ့မည္ဆိ
ထိုသူသည္ အရာအရာ အေလး အနက္ထား တတ္သူဆိုလွ်င္ တစ္ သက္လံုး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အျပစ္တင္ မဆံုး ျဖစ္သြားရမယ့္ ကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။
ဤကိစၥေလးမွာ ဘာမွမဟုတ္
သလို ၿပီးသြားခဲ့ ေသာ္လည္း ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေခါင္းထဲ တြင္ ၀င္လာသည့္ အေတြး
ေလးမ်ားရွိသည္။ ပထမဆံုး ေနျဖင့္ စာသံုးသူမ်ား၏ မသိမႈျဖစ္ သည္။ စားသံုးသူမ်ား
အေနျဖင့္ သူတို႔စားမည္ဆိုေသာ အသား သည္ ေဘးမဲ့ေတာထဲ ကလာ သည္လား၊
ေမြးျမဴေရးျခံတြင္းမွ လာသည္လား၊ မ်ိဳးတုန္းေျပာက္ ကြယ္မည့္ စာရင္းထဲပါေနသည့္
တိရိစၦာန္လား စသည္ျဖင့္ မသိႏိုင္ပါ။ မီႏူးေပၚတြင္ ေတြ႕လွ်င္ စားမည္၊
စားေကာင္းသည္ေျပာလွ်င္ စားမည္။
ထိုအစားအေသာက္ ဘယက္ကလာသည္၊ ဘယ္လို လာ သည္ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး၊ သတိမ်ိဳးမရွိေခ်။
ကြ်န္မအေနျဖင့္ လည္း ေဒသစာစားမည္ဟူသည့္ ဆႏၵမ်ားသြားသျဖင့္ သတိလက္လြတ္ သြားသည္။
ေရဘဲေၾကာ္ကို ျမင္ ျမင္ခ်င္း ဒီအေကာင္ေတြ႕ ေနက် အေကာင္မဟုတ္ဟု ထင္လိုက္မိ ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ကန္ေပၚ၌ ေရဘဲေလးမ်ား ေျပးေနသည္ကို ေရွ႕ကေတြ႕ထားသည္ကို ျပန္ျမင္ ျပီး
ေမြးျမဴထားသည့္ တိရိစၦာန္ပဲ ေလဟူေသာ အေတြး၀င္ကာ စိတ္ခ် လက္ခ်စား
မိသည္။
ျဖစ္သင့္ သည္မွာ မိမိစားသည့္ အစား အေသာက္ ဘယ္က လာသလဲ ဆိုသည္ကို တတ္ႏိုင္သမွ်
သိ ေအာင္ ေမးျမန္းျပီးမွ စားသည့္ အက်င့္မ်ိဳးထားသင့္သည္။ ကြ်န္မ သိထားသည့္ ပံုစံ
ထူးထူးဆန္းဆန္းႏွင့္ သတ္သတ္ လြတ္ စားေသာ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ရွိသည္။ သူတို႔က သူတို႔
ကိုယ္သူတို႔ အခ်ိန္အခါလိုက္ သတ္သတ္လြတ္ သမားဟု ေခၚ သည္။ သူတို႔က မ်ားေသာ အား ျဖင့္
အသီးအရြက္စားသည္။ အသား ဆိုလွ်င္ အရင္ဆံုး ေမးျမန္းသည္။ ထိုအသားသည္ က်န္းက်န္းမာမာ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလာခဲ့ရသည့္ တိရိစၦာန္မွ လာသည့္ အသား
ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ေဂဟ၊ ပတ္၀န္း က်င္ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ညိစြန္းမႈ ကင္းရဲ႕လား စသည္ျဖင့္ ေမးျမန္း
ၿပီး စိတ္ေက်နပ္ လံုျခံဳမႈရွိမွ စားေလ့ရွိသည္။ သူတို႔စားသည့္ တိရိစၦာန္မ်ားသည္
အသက္ရွင္စဥ္ က ၀၀လင္လင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း စားေသာက္
ေနခဲ့ရမည္။ ေနာက္ဆံုး အသတ္ ခံရသည့္ အခ်ိန္တြင္လည္း
နာက်င္မႈ အနည္းဆံုးျဖင့္ ေသခဲ့သည့္ တိရစၦာန္ျဖစ္ရမည္ဟူသည့္ ခံယူ
ခ်က္ကို လက္ကိုင္ထားျပီး ထို အခ်က္မ်ားအား ရွင္းလင္းစြာ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေသာ ဆိုင္တြင္
သာ ၀ယ္ယူစားသံုးသည္။ စားခါ နီး ေမးရျမန္းရ အလုပ္ပိုသျဖင့္ အမ်ားစုမွာ သူတို႔
အတြင္းက်က် သိထားသည့္ စားေနက် ဆိုင္ မ်ားမွာသာ အသားကိုသာစားၿပီး ခရီးထြက္လွ်င္ က်န္စားေသာက္
ဆိုင္မ်ားမွ အသားလံုး၀ မစား
သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္သြား ၾကသည္။ ကြ်န္မအေနျဖင့္ သူတို႔ ေလာက္ လိုက္မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ပင္
တာ၀န္သိစိတ္ ျဖင့္ သတိေလး ထား သင့္ခဲ့သည္။
သတိလက္ လြတ္ စားျခင္းထက္ အေၾကာင္းစံု သိၿပီး အသိ၊ သတိျဖင့္စားခ်င္းက
ပို၍
သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု ယူဆ သည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ သက္ဆိုင္ ရာ တာ၀န္ရွိ
အာဏာပိုင္မ်ား၏ ကိစၥျဖစ္သည္။ စားသံုးသူ တစ္ဦး က စားခါနီး အၿမဲသတိရွိ ေနရ မည္ထက္
တာ၀န္ရွိသူမ်ားမွ သတိ
ေပးရမည္။ ေၾကျငာခ်က္မ်ား စားသံုးသူအမ်ား သိေစရန္ ထုတ္
ျပန္ေပးထားရမည္။ စားသံုးမ်ား အေနျဖင့္ ေဒသခံ မဟုတ္လွ်င္ သိဖို႔ရာ ခဲယဥ္းသည္။
သို႔ျဖစ္၍ တာ၀န္ရွိသူမ်ားအေနျဖင့္ ဆိုင္ ပိုင္ရွင္မ်ားအား ပညာေပးသည္ ကတစ္နည္း၊ ထို႔အတူ
စားသံုးသူ မ်ားအား သတိေပးသည္က တစ္နည္း ၾကပ္ၾကပ္ မတ္မတ္ျပဳသင့္သည္။ တတိယအခ်က္မွာ
အစ္မႏွင့္ ကိုစိုးႏိုင္ကဲသို႔ တာ၀န္
သိစိတ္ျဖင့္ လက္ေတြ႕ ေရွာင္ က်ဥ္ေနသူမ်ားရွိသည္ကို ေတြ႕ရ သျဖင့္ ၀မ္းသာမိသည္။
သူတို႔ တေတြသာ သိတတ္ နားလည္ ႐ံုတင္မကဘဲ လက္ေတြ႕ က်င့္သူမ်ား အေျမာက္အမ်ား ရွိသင့္
သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ အင္းေလးသို႔ အလည္တေခါက္ ေရာက္သည့္အခါ
ကြ်န္မတို႔ ႏိုင္ငံ အတြင္း ေဒသအတြင္းသို႔ အလည္ လာသည့္၊ ေခတၲခဏ နားခိုလာ သည့္
ထိုဧည့္သည္ ငွက္ကေလး မ်ားအား ဖမ္းဆီးေရာင္းခ် ေန သည္ကိုေတြ႕လွ်င္
မ၀ယ္ယူမိေစ ရန္ သတိထားေစခ်င္သလို မစားမိ ေစရန္လည္း ဂ႐ုစိုက္သင့္ ေစခ်င္ ပါသည္။ အင္းေလးေဒသ၌
သာမက အျခား အရပ္ေဒသမ်ား၌လည္း ထိုကဲ့သို႔ ေဘးမဲ့ ေပးထားေသာငွက္မ်ား တိရိစၦာန္
မ်ားအား ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္ျခင္း မွ ကင္းေ၀းလာပါက ကြ်န္မတို႕၏ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္း
သိမ္းေရး ကိစၥသည္လည္း ေအာင္ ျမင္မွာမလြဲေပ။
ဖူးျပည့္စံု
